Φεβρουάριος 12


Πρέπει να ακούσω;

Και είπαν στον Μωυσή: Μίλησε εσύ σε μας, και θα ακούσουμε· και

ας μη μιλήσει σε μας ο Θεός, για να μη πεθάνουμε. (Έξοδος 20:19).

Δεν είναι συνειδητά που παρακούμε τον Θεό· απλά, δεν Του δίνουμε προσοχή. Ο Θεός μάς έχει δώσει τις εντολές Του, και τις έχουμε, αλλά δεν τους δίνουμε προσοχή, όχι εξαιτίας εσκεμμένης παρακοής, αλλά επειδή δεν Τον αγαπούμε και δεν Τον σεβόμαστε. «Αν με αγαπάτε, φυλάξετε τις εντολές Μου» (Ιωάννης 14:15). Όταν αντιληφθούμε ότι συνεχώς περιφρονούσαμε τον Θεό, τότε διακατεχόμαστε από ντροπή και ταπείνωση που δεν Του δώσαμε προσοχή.

«Μίλησε εσύ σε μας...και ας μη μιλήσει σε μας ο Θεός». Δείχνουμε πόσο λίγο αγαπούμε τον Θεό, με το να προτιμούμε να ακούμε μόνο τους υπηρέτες Του. Μας αρέσει να ακούμε μαρτυρίες διαφόρων ατόμων, αλλά δεν επιθυμούμε να μας μιλήσει ο Ίδιος ο Θεός. Γιατί τρομάζουμε τόσο πολύ στο ενδεχόμενο μήπως και μας μιλήσει ο Θεός; Γιατί ξέρουμε ότι αν μιλήσει ο Θεός, τότε, είτε πρέπει να κάνουμε εκείνο που λέει, είτε πρέπει να πούμε στον Θεό ότι δεν θα Τον υπακούσουμε. Αν ακούμε μόνο τη φωνή του υπηρέτη Του, νιώθουμε να μην είναι επιτακτική, και μπορούμε να του πούμε: «Εντάξει, αυτή απλά είναι η δική σου γνώμη, αν και δεν αρνούμαι ότι πιθανόν να είναι η αλήθεια του Θεού».

Μήπως θέτω τον Θεό στην ταπεινωτική θέση όπου, ενώ Εκείνος με μεταχειρίζεται ως τέκνο Του, εγώ διαρκώς Τον περιφρονώ; Όταν πράγματι Τον ακούσω, η ταπείνωση που προκάλεσα σε Αυτόν στρέφεται πάνω μου, και λέω: «Κύριε, γιατί ήμουν τόσο αναίσθητος και τόσο πεισματάρης;» Αυτό είναι πάντοτε το αποτέλεσμα όταν ακούσουμε τον Θεό. Η πραγματική χαρά τού ότι Τον ακούμε, μετριάζεται εξαιτίας της ντροπής που αργήσαμε τόσο πολύ να Τον ακούσουμε.